کاشف اندوه

می گفت: باید قبلِ ماه رمضانی، توبه کرد. کینه‌ها را از قلب بیرون ریخت. غلّ و غش و زنگار را زدود. همین که از خطا برگردی، همین که بدانی هر نگاه و توجهی به غیر خدا، همه خطا و اشتباه بوده کافی‌ست تا برای توبه مهیا بشوی. ولیکن علاوه بر توجه قلبی یک ذکر لسانی هم لازم است. که گوش بشنود و قلب از آن طریق متذکر شود. ذکرش هم همانی‌ست که در کتب ادعیه وارد شده است. همان ذکر مشهور استغفار. اما ذکر استغفار مشهوره برای من و تو، عزیزم، زیادی سنگین است. یعنی وقتی می‌گویی دل همراهی نمی‌کند.

هر انتخابی، بعد از رسیدن، پوچ می‌شود و به هوا می‌رود الا حق سبحانه و تعالی. هم اوست که می‌ماند چرا که احد است و در کنار احد هیچ چیز معنا نمی‌دهد؛ پس اگر می‌خواهی به پوچی نیفتی و در سراشیبی نیهیلیسم مهندم نشوی و به گورستان تاریخ نپیوندی بدان که هیچ انتخابی بقا ندارد الا وجهه.